Doğdun doğalı yalnızlık duygusunu alırmış insan, yanında bir nefes hissetmeden yaşamaktır yalnızlık.

Önce Annen seni kucağına alır o nefesi verir, sonra baba elinden tutar yürütür seni..

Sevgisini her daim hissederek yaşatır sana yalnız olma diye..

Büyürsün yıllar geçer de bilemez insanoğlu benliğini arar olurmuş..

Sevginin en büyüğü olan Yüce Allah’a ulaşmak ister, onun yalnızlığını çekermiş.

Bu haliyle de ölüm ona ne tatlı gelirmiş. İçine düşen ateşi söndürecek kimseyi bulamaz da oradan oraya savrulup gidermiş.

Yaptığı hiçbir işten tat almazda bir tek ona yönelince en büyük huzuru bulurmuş.

Duy sesimizi Allah’ım sen yokken biz biz değiliz.. Ölüm çattığında ise son nefisimde gel aklıma..