Ülkemin güzel insanlarınaydı sözüm.. Kırmadan dökmeden işlerini halledenlerden..

Bir konuma yükselip kendilerini kaybedenlere değil asla!

Makam mevki sevgisine düşüp, koltuk sevdalısı dediğimiz ağalar ise hiç değil!

Ne oldu bize...  Neden bu kadar kötü olduk..!

Çalışan neden hakkını alamıyor? Emek sarf edenler neden emeklerin karşılığını bulamıyor?

Kime şikâyet edelim? Kime derdimizi anlatıp çözüm bulalım?

Herkes anlayışsız maalesef…

Yoktur bizim torpilimiz, olsa da istemiyoruz. Hak eden varsın, emek veren yükselsin.

Ne zaman gelecek o günler.. Ne zaman şapkamızı çıkarıp önümüze koyacağız.

Düşünmek akıl etmek bu kadar mı zor..?

Sokakta ki vatandaşın dediği gibi “zor be dayıoğlu yaşayamıyoruz bu şartlarda.”

İnsanca yaşamak hiç bu kadar zor olmadı.. Yediğimiz, içtiğimiz, gittiğimiz her yer ulaşılmaz konuma gidiyor.

Sonu görünmeyen bir yol misali..  Bir güle sevdalandık dikeni batıyor işte…