Maamet yaşıtlarının tek tek evlendiğini görünce, anasına; “ana arkadaşlarım evlendi, mahallede yaşıtlarım arasında bi bekar ben kaldım. Beni de everseniz artık!” deyince, anası; “baban bilir oğlum! Ona sorak” demiş.
Kadın akşam kocası eve gelince; “herif, oğlan beni everin deyip duruyor, sen ne diyorsun? “Demiş.
Baba da “acelesi ne yahu! Askere gitsin gelsin hele, öküzü satar bizim eşşeği everirik!” Demiş.”
Oğlan bakmış askerlik evlenmesinde engel, apar topar müracaat etmiş askere gitmiş, teskereyi alıp dönmüş.
Oğlan Askerlikten dönence hemen evlendirileceğini umarken, kimsenin oralı bile olmadığını görmüş. Evlenme işini anasıyla konuşmak için yanına gittiğinde, odanın aralık kapısından, anasının babasına; “oğlan şükür askerliği bitirdi teskeresini aldı geldi. Eli ekmek de tutuyor. Yaşıtlarının çoğu evlendi, çoluk çocuğa karıştılar. Herif, şu oğlanı eversek mi artık!” dediğini duymuş. Duymuş duymasında da babası oralı bile olmamış; “gereksiz,gereksiz konuşma! Şimdi eşşeg haneinin zamanı deel!” deyip kadını terslemiş.
Duydukları karşısında hayal kırkılığına uğrayan Maamet hıssadanak oradan uzaklaşmış.
Aradan birkaç hafta geçmiş. Oğlan bakmış ki olacak gibi değil, ev horantasının da hazır bulunduğu bir ortamda kalkmış, babasının karşına dikilmiş; “Eee baba! Şu eşşeğin haneini edeg mi artık?” deyince, Baba bir anlık şaşkınlıktan sonra oğlunun ne istediğini anlamış, karısına dönmüş; “avrat belli ki bizim eşşeen zamanı gelmiş! Tez zamanda bir gıza bakın da bizim eşşei baş göz edek!” demiş.
Zamanla “eşşeg hanee” dillere pelesenk olmuş. Bu deyim yine bir Antep deyimi olan “haneğin uluğu” gibi; lüzumsuz, gereksiz mevzuların gündeme geldiği hallerde, ya da karı kız haneğinin konuşulmaya başlanması durumlarda tepki veya eleştiri ifadesi olarak kullanılmaya başlamış, bugüne de ulaşmış.
Yazan.Ibrahim Alisinanoğlu-Gaziantep Miş Miş
